Canción de berce para Minia

Este é un relato tirado da Voz de Galiza, trata o tema da igrexa cristiana católica apostólica romana e as súas "cárceres", que estuveron presentes tamén aquí en Galiza, este relato trata iso.

Espero que vos guste:

GALICIA anos sesenta, unha parella nova atopa traballo na Suiza, como tantos outros para limpar o país máis limpo do mundo, vivindo en sórdidos barracóns miserentos. Territorio comanche, reserva emigrante. Así son as cousas dos pobres na Suiza dos ricos, dos bancos, dos reloxos puntuais, do chocolate agridoce, tal vez...

Teñen unha nena de a penas dous anos e como non lles quedan parentes na aldea, déixana a cargo das monxas do asilo da vila. Alí acollen os fillos dos que van traballar pola Europa. É o «boom» da emigración.

Minia está asustada, apoucada de verse tan soa. Iso si, tamén ben coidada polas monxas- hermanas. Non entende por qué os seus pais non están... Todo é extraño para ela, o cuarto do asilo, as toucas e as caras tan brancas, os rezos continuos, os falares das monxas que son castelás, rioxanas, navarras, andaluzas cecáis.

Minia apenas puido durmir esta noite, e moi cedo chama desconsolada, coa mirada cautiva entre os altos barrotes de madeira do berce que a protexen para que non poida caer. As monxas van acodindo unha a unha pé dela. Amables, arrodean o berce de Minia. Pregúntanlle se está enferma, se se acorda dos pais, se ten sede-fame-frío cecáis. A todo responde que non e repite unha frase moi curta de dúas palabras magoadas que ningunha das monxas sabe entender.

A superiora manda chamar pola cociñeira Dorinda, que sí naceu nestas terras onde a orde leva un cento de anos ou así. Ordénalle «que mire lo que quiere la niña, que lleva llorando desde el alba y no sabemos que hacer».

A cociñeira dilixente achégase ó berce de Minia e diríxese a ela no idioma de seu. E mentres a nena responde co mesmo S.O.S., pedras conxugadas que ninguén soubo entender, Dorinda acóllea nos brazos, chántalle un bico na cara e pona de pé.

A pequena tan só repetía:

—Quéromergher, quéromergher, quéromergher...!